Chapter Three

"He jokes with scars, who never felt a wound" - W. Szekspir

MARTINA'S POV;

2.12.2014r. -
wtorek

   Julie w szpitalu, nie wiadomo, czy w ogóle jeszcze się obudzi. Uderzyła z mocną siłą, na dodatek alkohol strasznie pogorszył jej stan. 
   Caroline się nie odzywa, nie przychodzi do szpitala, Obraziła się na mnie, okey, ale na Julie? Ona jest - chyba - jeszcze jej przyjaciółką... Czuję się jakbym oglądała jakiś film. Szkoda, że to nie prawda. Jedyne dobre w tym wszystkim to Ten Chłopak. Przychodzi codziennie i kładzie na szafeczce przy Julie łóżku koperty. Codziennie inne. Prosił, żeby nikt tego nie otwierał. 
- Jak masz na imię?
- Nie powiem ci - ta odpowiedź totalnie mnie zdziwiła. Zrobiłam wielkie oczy. Musiałam komicznie wyglądać.
- Powiem ci później.
- To znaczy kiedy?
- Kiedy Julie się obudzi.
- A jeśli...
- Obudzi się, rozumiesz? - przerwał mi. Czy ma racje? Oby tak. Nie zniosłabym straty siostry... 

11.12.2014r. -
czwartek

   Kolejne dni mijały, a Julie leżała tak jak leżała. Ten Chłopak nadal przychodził. Raz po raz wpadał z kumplami. A ja? Codziennie siedziałam przy niej. Tak jak przy tacie i przy mamie. Wierzyłam, że ona się obudzi. Cały czas wierzę! Ale z dnia na dzień jakby... jakby mniej. 

21.12.2014r. -
niedziela

   Znowu jestem u Julie w szpitalu. Ten Chłopak przyszedł chwilę przede mną.

- Cześć - uśmiechnęłam się do niego.

- Cześć. Piękna jest, prawda?
- Tak - uśmiechnęłam się szerzej. Wszystko bym dała, by tylko się obudziła... By znowu chodziła wszędzie i...

- Julie! - krzyknął. Julie zaczęła drgać, z początku powoli, a po chwili bardzo szybko. Przybiegł lekarz i pielęgniarki.

- Proszę wyjść! - krzyczała pielęgniarka. Wyszliśmy z Chłopakiem i patrzyliśmy przez szybę jak wykonuję reanimację. 

- A miała się obudzić... - powiedziałam, przełykając łzy.

- To jeszcze nie koniec. Nie jej - uśmiechnął się do mnie i wyszedł z oddziału. Zagotowało się we mnie! Przychodzi do niej codziennie, a teraz, gdy przegrywa walkę z życiem, on wychodzi! No co za palant! Po dwóch godzinach wyszli lekarze. Nic nie powiedział, tylko pokręcił przecząco głową i delikatnie rozłożył ręce.

- Mogę... 

- Oczywiście. 

   Weszłam po woli do pomieszczenia. Rozpłakałam się na dobre. Straciłam moją siostrę, przyjaciółkę... 

- Przykro mi... - odwróciłam się i stała za mną pielęgniarka z jakimś nakryciem. Zrozumiałam, że miałam wyjść. Więc ostatni raz złapałam ją za rękę.
- Na zawsze razem mimo to, siostro... Kocham cię, przperaszam za te rzeczy złe... i za to, że nie chciałam ci pożyczać tej fioletowej bluzki - zaśmiałam się przez łzy. - Leć do mamy i taty, Aniołku - złożyłam na jej chłodnym czółku delikatny pocałunek. Popatrzałam na nią i wyszłam z sali nic nie mówiąc, a płacząc...

   

____________________________________________________________

Po długim czasie :)

Dziwny Ten Chłopak, prawda i... kto to jest?